Ava başlama sürecim ve de ilk avım

 Doğduğumdan beri silahların içinde yaşıyordum. Yani evde bir kişi silah kullanabilecek olmasına rağmen bizim evde üç dört tane tüfeğimiz vardı. Bir tane 12cal tekli, bir tane 16cal tekli bir tane süperpoze ve bir tane de otomatik tüfeğimiz vardı. Kendimi bildim bileli babam her ava gittiğinde bende gitmek isterdim onunla. Sonuçta o kadar tüfeğin arasında yetişince ve avcı oğlu olduğum için de kan çekiyordu avı. Daha sonraları ilkokul çağına geldiğim zamanlar yavaş yavaş başladım babamla ava gitmeye daha doğrusu almadığı için beni yanına üzüldüğümden dayanamadı ava giderken yanına aldı beni. Böylece tamamen bağlanır oldum ava. Babam bensiz gittiği her avda sorardım ne yaptığını vurdu mu?, vuramad mı? diye. Vurduğu kuşların tüylerini de zamanla bana soydurmaya başladı. Avı seven biri olarak da seve seve yapıyordum bu işi. Artık tüfek kullanma sırası da bana gelmişti. Ortaokula geçmiştim ve usta çırak ilişkisi sayesinde yeterince gelişme imkanım, silah kullanmasam da av peşine gezme deneyimim olmuştu. Ama yine de ilk ava atışımı yapmak fazlasıyla heyecanlandırmıştı beni. Bir gün ağaca konmuş bir kuş gösterdi babam atış yapmam için. Bir ağacı da destek olarak kullandırdı bana. Tüfeği ağacın üstüne koydum ve nişan almaya başladım. Nefesimi tuttum bir gözümü kapattım fakat atacak cesareti bulamadım kendimde çünkü heyecandan tüfek sabit olduğu halde sallamaya başladım tüfeği tabi atış için çok beklediğim için de azarı hafiften işittim. Azar işitince baktım ki olacak gibi değil mecbur tetiğe bastım ve mermi patladığı gibi kafamı kaldırıp attığım kuşu görmeye çalıştım vurabildim mi diye. Ve ağaçtan aşağıya doğru düşüşünü gördüğüm an ilk avımı vurma sevinciyle doldu içim bir an. Ve hemen koştum avımı almak için. Bir hevesle soydum tüylerini neresine gelmiş saçmalar diye görmek istiyordum ki soyunca farkettim vucuduna saçmaların hiç değmemiş olduğunu. Kuş korkudan mı ölmüş yoksa ben çok iyi bir nişancı mıydım da kafasından vurdum ya da acemi şansı derlerya bendekide acemi şansı mıydı... O gün bugündür de ava gitmek benim için bir tutku bir spor avnı zamanda stress atma deşarj olma fırsatı oldu benim için. Ve artık ben vuruyorum babam kuşları soyma işiyle uğraşıyor...